Þetta er allt svo undarlegt!

Hvað er það sem drífur þetta mechanism?

Hver er ALLT!?!

Hvað er og af hverju er trú? Hvað þá trúarbrögð?

Það er svo margt sem bendir til þess að sýn okkar sé rétt! Fólk miðar líf sitt við aðstæður og er þjóðfélagið sá staður sem við lifum við í dag.

Satt að segja þá er það nær ógerlegt að lifa utan samfélagsins í dag! „Allt“ er skráð, farið yfir og endurskráð. Ef við þörfnumst hjálpar í samfélagi okkar þá situr alltaf sú spurning fyrir okkur AF HVERJU? Eftir ótal skipti þá förum við að spyrja okkur þess sama.

Þessi spurning er mjög víðtæk og byggist svar hennar alltaf á álitum! Af hverju er spurning sem getur eytt okkur og/eða þroskað okkur, fer allt eftir áliti! Álit okkar (okkar staðreynd) er svarið við af hverju.... ALLTAF!....

Allt er álitamál og komumst við ekki hjá því en hvert er það álit sem við höfum og við viljum hafa? Satt að segja þá veltur framtíð okkar á þeim vilja sem liggur fyrir til breytinga!

Það er ekkert sem fólk á eftir að gera án hvatningar til þess og er það af sorglegum sannleika um óöryggi sem býr innra með okkur! Þegar „af hverju?“ nær völdum og grefur okkur nær lifandi þá er það ekki „af hverju?“ sem raunverulega grefur okkur lifandi heldur er það „af hverju?“ óöryggi, „af hverju?“ mistök, „af hverju?“ höfnun o.s.f. í persónulegu samhengi!

Þessi staðreynd segir okkur að persónuleikinn er mótanlegur og því er flesta persónu galla hægt að laga með réttu umhverfi (fólk, búseta, náms-/atvinnu-umhverfi, áhugamál, veðurfar, árstímar o.s.f).

Umhverfið er það sem gefur okkur upplýsingar um sjálft sig! Við getum ekki hugsað útfyrir þann ramma sem heimurinn hefur þegar sýnt okkur með einhverjum hætti.

Persónulega stunda ég gamaldags sálfræði sem felst í „úreltum aðferðum „ sjálfsskoðun, lesa í umhverfið, sálgreiningu, persónulestur o.s.f. Einnig heillar yfirskilverksálfræði mig mikið, læknisfræði, uppeldisfræði, öldrun og dauði og allt þar á milli.

Þrá mín til að skilja það óskiljanlega er yfirdrifin, hugurinn sjálfur er mesta undur alls sem maðurinn veit um! Okkur hefur tekist að kryfja teikniborð veraldar til mergjar, tímamælt daga í augum eilífðar og ferðast með tækni okkar til stjarnanna. Við mælum okkur saman við Guði og mætti segja að við erum því ekki fjærri en við höfum áætlað okkur Guð dauðans en höfum raunar hæfileika lífs og sköpunar!

 

Ég fullyrði ekki að ég hafi alltaf rétt en ég er alltaf opinn fyrir því að svarið liggi nærri! Það er ekki hægt að vita allt en það er hægt að finna útúr öllu!

Helsta þráhyggja sem mannkynið er með er að finna vanda til að leysa! Við leitum fórnalamba því þannig finnum við einhvern sem þarfnast lausna og það er markaður fyrir það!

Þessi ímynd er fölsk og er að skaða ímynd okkar allra, einnig þeirra sem henni stjórna og er því nauðsynlegt að við vinnum á vandanum með því að vinna hann til baka í stað þess að þvinga hann burt!

Hræðsla stafar af ótta sökum álita, allt frá lofthræðslu til meindýra og frá framkomu til uppljóstrunar. Allt er álitamál og því stýranlegt, álit felst í upplifun sem veltur á nálgun!

Hvernig við nálgumst hlutina felst í trausti (öryggistilfinningu) á aðstæður! Rótgróni (festa sér í sess) felst einmitt í reglum þessa lögmáls! Þegar við lifum eftir vissum leiðum, felst vaninn í öryggi. Hver veit ekki um einhvern ef ekki sjálfan sig sem hefur unnið lengi á samastað og talið sér trú um breytingar sem aldrei komu? Vanafesta í öryggi, ekki beint skapandi og/eða óútreiknanlegur einstaklingur ha?

Það eru rúmlega 7.000.000.000 manns á jörðinni svo hvað með það þó einn deyi? Það hefur ekki áhrif á neinn nema þá sem honum eru næstir eða hvað? Fjölmiðlar lifa á því að deila vanda annarra með okkur svo það byggist upp einskonar samkennd sem veldur því að t.d fréttir verða einskonar sápuóperur! Fótbolti,, skildingaþrælar nútímans o.s.f.

Hvað er það sem við óttumst mest? Dauði? Sama hvenær hann kemur það verður! Þangað til skiptir það ekki máli!

Líði þér illa í lífinu, hættu þá að einbeita þér að vandanum, einbeitu þér af því góða og sjáðu lausnirnar því það er svo miklu auðveldara!